Yalnızlık Senfonisi

Güneşin, bize her zaman gösterdiği, iki yüzü vardır. Bu yüzlerinden bir tanesi karanlık; bir anesi de aydınlıktır. Biz onun sadece aydınlık olan yüzünü görürüz ama, karanlık yüzünü göstermez; gitmiş gibi yapar çünkü o sırada. Bizi ışığından mahrum ettiğini düşünürüz; ancak dünyamız karanlığa gömülür güneş gittiği sırada. Aynı durum insanlar için de geçerli midir acaba? Her insanın iki yüzü mü vardır; ve bize sadece bir yüzünü mü gösterir insanlar? Aydınlık olan yüzlerini… Karanlık yüzlerini gösterseler hayatımızda yer bulabilirler mi zaten?

Hayatımızda yer almak isteyen insanlar, bize aydınlık yüzlerini gösterirler. Bu, her hayatımızda olanın, bir de karanlık yüzü olacağı anlamına gelmez elbette; ancak, eğer karanlık yüzü olan bir tanıdığınız var ise de, bunu, sizin yanınızda olduğu sürece görmez, hissetmez, farketmezsiniz…

Bir insanın karanlık yüzünü görmenin en kolay yoludur o insanı yalnız bırakmak. Yalnızlık senfonisi de denilebilir bunun adına. Yalnızlık senfonisinde ne yapacağını bilemeyen; ve ”asla yapmam” dediğini yapan insanlar, mutlaka ki karanlık yüzlerini göstereceklerdir. Yalnızlık senfonisidir bu, yanında kimin olduğunun hiç bir önemi yoktur, en büyük düşmanın da olabilir yanında, hakkında en çok konuştuğun; ya da en çok eleştirdiğin insan da olabilir. Yalnızlığını bastırıyordur ya, önemli olan odur; başka da hiç bir şeyin önemi yoktur…

Ne aydınlık yüz arar yalnızlık senfonisini yaşayan kişi, ne de karanlık yüzlerden kaçar. Bu arada kendi karanlık yüzünü de döner aslında gittiğini farkettirmeye çalışarak. Aslında gitmediğini, gidemediğini bilmektedir geride kalanlar… İşte böyle birşeydir yalnızlık senfonisi. Yanında kimin olduğunun önemi yoktur; yanında birinin var olması önemlidir sadece. Ancak, yanında, herhangi birinin varlığını hissetmek isteyenlerdir her zaman yalnızlığa mahkum olanlar. Çünkü, başlangıçta hoşlarına giden karanlık, sonrasında kendi yüzlerine de çarpacaktır.

Düşünsenize, bir insan eğer iyiyse, neden önceden hakkında kötü düşünüyordunuz? İşte insanların iki yüzü burada devreye girer; ve burada, kendisi ile kavga etmeye başlar. Ne yaptığını bilen insan ise, yolundan şaşmayan insandır; her zaman aynı yüzü görünmektedir; yalnızlık senfonisini yaşamamaktadır hiç bir zaman…

Dilerim, sadece karanlık yüzü olanlar yalnızlık senfonisinin baş rol oyunculuğunu üstlenirler; çünkü bunu hakedenler, sadece onlardır…

Yorum yapın

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.